Γεννήθηκε και πέθανε επαναστάτης! O λόγος για τον Θανάση Κλάρα, που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης. Σήμερα συμπληρώνονται 65 χρόνια από το θάνατο του.
Ιδρυτής του ΕΛΑΣ και ηγετική μορφή του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης έρχεται σε ρήξη με το ΚΚΕ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς αρνείται να παραδώσει τα όπλα και επιλέγει τον δρόμο της ένοπλης δράσης.
Ο δρόμος που διαλέγει τον οδηγεί τελικά στον θάνατο. Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 16 Ιουνίου του 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου. Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Η πορεία προς τον θάνατο
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945, από την κυβέρνηση Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και προέβλεπε δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών για τη διεξαγωγή εκλογών και δημοψηφίσματος για τη μοναρχία στην Ελλάδα, διάλυση των ανταρτικών οργανώσεων, παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες και παραχώρηση αμνηστίας στους στρατιώτες του ΕΛΑΣ, ο Άρης καταγγέλλει τη συμφωνία ως προδοτική και αποδοχή της αγγλικής κατοχής.
Ο Βελουχιώτης καλεί τους αγωνιστές να συνεχίσουν την ένοπλη αντίσταση με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να τον αποκηρύξει και να τον απομονώσει. Τότε αρχίζει ένα κυνήγι «κλεφτών κι αστυνόμων» με την Εθνοφυλακή υπό την εποπτεία των Άγγλων να τον καταδιώκει, και τον Άρη, βλέποντας τον κλοιό να στενέυει γύρω του να επιλέγει το δρόμο του θανάτου.
«O Άρης ήξερε από την αρχή το τέλος του. Τις παλιές καλές ημέρες στο βουνό έκανε καμιά φορά παρέα με τον μόνιμο λοχαγό Κουταλίδη, που έπαιζε υπέροχα στο βιολί του κάποια κλασικά κομμάτια. Μια ημέρα ο λοχαγός τού είπε με θαυμασμό ότι μοιάζει με τον επαναστάτη Πουγκατσέφ, που έφτιαξε δικό του στρατό και κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα της τσαρικής Ρωσίας.
O αρχηγός τον ρώτησε με νόημα:
- Θυμάσαι το τέλος του;
- Ναι, απάντησε ο λοχαγός. Κυκλώθηκε από τα τσαρικά στρατεύματα, πιάστηκε αιχμάλωτος και το κεφάλι του έμεινε κρεμασμένο για ημέρες σε κοινή θέα.
- Eμένα όμως δε θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο.
Κι αυτό έκανε», γράφει για αυτόν ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο βιβλίο του «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων».
Μαζί με τους αντάρτες του ο Βελουχιώτης μεταβαίνει στο Ανθηρό όπου ανταλλάσσει ομήρους με όπλα και πυρομαχικά, κι ενώ ο στρατός τον καταδιώκει το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι δεν θα δημιουργήσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις. Την επομένη, έξω από το χωριό Ελληνικά, σε μια εκκλησία ο Βελουχιώτης μαζεύει τους συντρόφους του και τους ενημερώνει για την επικείμενη συνάντηση του με τον ζαχαριάδη, τον ηγέτη του ΚΚΕ, προκειμένου να λύσουν τα ζητήματα που έχουν προκύψει μεταξύ τους. Αποχαιρετά τους συντρόφους του και κατευθύνεται προς το Λιάσκοβο, όπου φήμες θέλουν υποστηρικτές του να τον περιμένουν για να συνταχθούν μαζί του. Αντί για συντρόφους συναντά διώκτες... Μετά από σκληρή μάχη, κι αφού έχουν καταφέρει να πάρουν 17 ομήρους, οι αντάρτες υποχωρούν προς το Mαυροβούνι.
Τετάρτη 14 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης με τους αντάρτες του κατευθύνεται στο Κοθώνι, από όπου και αποφασίζει να επιχειρήσει τη μεγάλη έξοδο παρά το ότι γνωρίζει ότι βρίσκεται περικυκλωμένος. Κλειδώνει τους όμηρους στο σχολείο του χωριού, και μέσω του Χοιρόλακκου επιχειρεί να περάσει τον Αχελώο. Οι μάχες είανι σφοδρές, αλλά ο Άρης είναι αποφασισμένος να περάσει το ποτάμι. Έτσι δίνει εντολή στους 20 άνδρες του που τον ακολουθούν να κρυφτούν στο φαράγγι του Φάγγου. Την επομένη κι αφού πέσει το σκοτάδι ξεκινούν για τη Μεσούντα.
Πέμπτη 15 Ιουνίου του 1945 και ο Βελουχιώτης φαίνεται να καταλαβαίνει πως φτάνει το τέλος. Παρά τις παραινέσεις να περάσουν πάλι το ποτάμι προς τη Ρούμελη φαίνεται να αδιαφορεί. Είναι μάταιο γιατί είναι πλέον κυκλωμένοι. Δίνει εντολή στους άνδρες του να φύγουν προς το ποτάμι, μα εκείνος παραμένει εκεί. Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλει να πεθάνει. Αυτοπυροβολείται και γράφει το ένδοξο τέλος του, με τα ίδια του τα χέρια...
Η σορός του αποκεφαλίζεται και την επόμενη μέρα το κεφάλι του κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
«Γύρω από τα κρεμασμένα κεφάλια οι παρακρατικοί βάραγαν νταούλια και κέρναγαν από νταμιζάνες κρασί. Aς μην επιχαίρουν οι εχθροί του. Κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανευτεί ότι έπιασε ζωντανό, ότι νίκησε ή ότι σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ. O Άρης αποχώρησε μόνος του.
H αυτοκτονία είναι μια πράξη οριστική και τελεσίδικη, που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει. Είναι απολύτως προσωπική και μυστηριώδης. Και επειδή ποτέ δεν στερείται νοήματος, ήταν το ύστατο διάβημα του αυτόχειρα προς τους Έλληνες.Tα τρία χρόνια ελευθερίας στα βουνά δεν ήταν όνειρο, αλλά μια υποθήκη για το μέλλον», αναφέρει για την μέρα εκείνη ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
πηγή tvxs
«Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 πρέπει να ωφελήσει το σύνολο της αφρικανικής ηπείρου. Το πρόγραμμά μας, "Νίκη στην Αφρική με την Αφρική", υλοποιεί αυτή τη βούληση. Θα δημιουργήσουμε, από τώρα έως το 2010, ένα γήπεδο με τεχνητό χόρτο σε κάθε αφρικανική ομοσπονδία» (1), υποσχόταν ο Γιόζεφ Μπλάτερ, πρόεδρος της Διεθνούς Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (FIFA), ακριβώς έναν χρόνο πριν από την έναρξη της διοργάνωσης που ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή, 11 Ιουνίου, στη Νότια Αφρική και θα ολοκληρωθεί στις 11 Ιουλίου. 
Η απλοχεριά του μοιάζει κάπως φαιδρή, καθώς απευθύνεται σε μια χώρα υπονομευμένη από τις κοινωνικές διακρίσεις που της κληροδότησε το απαρτχάιντ. Πράγματι, όμως, από την πληθωρική FIFA δεν λείπει το χρήμα. Σε βαθμό, μάλιστα, που η παγκόσμια οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση μοιάζει να μην επηρεάζει στο ελάχιστο την πλουσιότερη από τις αθλητικές ομοσπονδίες.
Το 2009, η FIFA αποκόμισε κέρδος 147 εκατ. ευρώ και αύξησε τα ίδια κεφάλαιά της, τα οποία πλέον αγγίζουν το χαριτωμένο άθροισμα των 795 εκατομμυρίων ευρώ, από την ίδρυσή της, το 1904. «Το μέλλον μοιάζει εξίσου ευφρόσυνο», επιχαίρει ο Χούλιο Γκρονδόνα, πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών της Ομοσπονδίας. «Το Παγκόσμιο Κύπελλο (...) του 2014 ήδη χαίρει υψηλής δημοτικότητας. Εκτός από τους έξι εμπορικούς εταίρους της FIFA (2) που αυτή τη στιγμή έχουν συμβόλαιο, έχουμε ήδη υπογράψει τα πρώτα εθνικά και διεθνή συμβόλαια χορηγίας. Σ' αυτούς τους καιρούς της οικονομικής αστάθειας, η εμβληματική διοργάνωσή μας αποδεικνύεται πως είναι μια σίγουρη αξία που συνδυάζει αγωνία για το αποτέλεσμα, διασκέδαση και αθλητισμό υψηλού επιπέδου και συνιστά μια εξαιρετική πλατφόρμα για τα εμπορικά σήματα» (3).
Υπ' αυτή την οπτική γωνία, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 αποτελεί «ένα εξαιρετικό εφαλτήριο για τις αφρικανικές αγορές, ακριβώς όπως το Κύπελλο του 1994 αποτέλεσε εφαλτήριο για την αμερικανική αγορά και εκείνο του 2002 για την ασιατική», σχολιάζει ο κοινωνιολόγος Πατρίκ Βασόρ, ειδικός στις σχέσεις ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και την πολιτική (4).
Ο γάμος με τις εταιρείες
Το ειδύλλιο ανάμεσα στις μάρκες και τη FIFA διαρκεί εδώ και τριάντα έξι χρόνια. Ο γάμος γιορτάστηκε στις 11 Ιουνίου 1974 στη Φραγκφούρτη, κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου που διοργάνωσε η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Εκείνη την ημέρα, ο Βραζιλιάνος Ζοάο Χάβελανζ κερδίζει την προεδρία της οργάνωσης απέναντι στον απερχόμενο Βρετανό Στάνλεϊ Ρους.
Διαθέτει στο παρασκήνιο έναν διακριτικό όσο και αποτελεσματικό άνθρωπο επιρροής, τον Χορστ Ντάσλερ, αφεντικό της εταιρείας κατασκευής αθλητικών ειδών Adidas, ο οποίος «αρκούσε να μοιράσει ένα μάτσο χαρτονομίσματα στους ακόμη αναποφάσιστους αντιπροσώπους ή σε εκείνους που ήταν πρόθυμοι να χαμηλώσουν την ένταση άλλων φωνών προκειμένου να τις ενθαρρύνουν να υποστηρίξουν τον Χάβελανζ» (5). Η επόμενη ημέρα ξεκινά με μια υπόσχεση για μήνα του μέλιτος, έχοντας ως υπόκρουση τις υπογραφές όλο και πιο καρποφόρων συμβολαίων.
Μεθυσμένη από τον εκκολαπτόμενο πλούτο της, η FIFA προσθέτει στο οργανόγραμμά της τις κατευθύνσεις της ανάπτυξης, του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας.
Εκπαίδευση προπονητών, καινούριες διοργανώσεις, πρακτική άσκηση διαιτητών, ο επιχειρηματίας Ντάσλερ πείθει την Κόκα-Κόλα να χρηματοδοτήσει τα σχέδια της καμπάνιας του Χάβελανζ. Ως αντάλλαγμα, ο αμερικανικός όμιλος εξασφαλίζει «το δικαίωμα να αναρτήσει το λογότυπό της σε όλα τα Παγκόσμια Κύπελλα. 
Από τη στιγμή που υπέγραψε η Κόκα-Κόλα, όλος ο κόσμος ήθελε να συμμετάσχει» (6). Ολων αυτών γενομένων, η διεθνής ομοσπονδία καταλήγει «σε μια "φαουστική" συμφωνία με τις πολυεθνικές», συνοψίζει ο ιστορικός του ποδοσφαίρου, Πολ Ντιτσί (7).
Ο οραματιστής Ντάσλερ διαισθάνθηκε πριν από τους ανταγωνιστές του τις αξιοθαύμαστες οικονομικές δυνατότητες της τηλεόρασης. Δημιουργώντας, το 1983, την εταιρεία μάρκετινγκ και διαχείρισης δικαιωμάτων International Sport and Leisure (ISL), ο επικεφαλής της Adidas ανάγεται σε προνομιούχο εταίρο της FIFA, στην οποία εξασφαλίζει μια πλουσιοπάροχη πρόσοδο. Ολα σύμφωνα με έναν μηχανισμό τόσο παλιό όσο και το εμπόριο: η ISL αγοράζει τα δικαιώματα από τη FIFA και τα μεταπωλεί σε τιμή χρυσού στα τηλεοπτικά δίκτυα. Μια συμφωνία χωρίς χαμένους για τους μετόχους της Adidas και μια δράκα «ιεραρχών» της ομοσπονδίας.
Εως τη δόλια πτώχευση της ISL, τον Δεκέμβριο του 2001, κάποια από τα ανώτατα στελέχη της FIFA θα αποδεχθούν «δώρα» ως αναγνώριση της αφοσίωσής τους στη μάρκα με τις τρεις ρίγες.
Ειδικά ο πρώην αντιπρόεδρος, Ζαν-Μαρί Βέμπερ, επί τριάντα χρόνια φίλος του Μπλάτερ, και πέντε ακόμη διευθύνοντες της εταιρείας διώχθηκαν για απάτη. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, καταρτισμένο κατά την αγωγή ενώπιον του δικαστηρίου του ελβετικού καντονιού Τσουκ, τον Μάρτιο του 2008, οι κατηγορούμενοι υπεξαίρεσαν 70 εκατομμύρια ευρώ που καταβλήθηκαν από το τηλεοπτικό δίκτυο Γκλόμπο (Βραζιλία) και τη διαφημιστική εταιρεία Ντεντσού (Ιαπωνία) για την αγορά των δικαιωμάτων μετάδοσης των Παγκοσμίων Κυπέλλων του 2002 και του 2006 (8). 
Παρ' όλο που ο Βέμπερ -ο οποίος θεωρείται από τους ανακριτές η καρδιά του «συστήματος διαφθοράς»- και οι συνεργάτες του αρνούνται να αποκαλύψουν τα ονόματα των παραληπτών αυτών των «προμηθειών», η ταυτότητα δύο αξιωματούχων της FIFA έχει επισήμως αποκαλυφθεί. Πρόκειται για τον πρόεδρο της Νοτιοαμερικανικής Ποδοσφαιρικής Συνομοσπονδίας, Νικόλα Λεός, ο οποίος φέρεται να έχει λάβει 211.625 ελβετικά φράγκα (147.518 ευρώ) τον Ιανουάριο και τον Μάιο του 2000 και για τον πρώην πρόεδρο της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Τανζανίας, Μουχιντίν Ντολάνγκα, ο οποίος αποδέχθηκε 15.975 ελβετικά φράγκα (11.138 ευρώ), τον Δεκέμβριο του 1999 (9).
Κατά βάθος, τα αφεντικά της FIFA είναι μεγάλα παιδιά, παραχαϊδεμένα από τη ζωή: «Τα είκοσι τέσσερα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της και οι επτά αντιπρόεδροί της είναι πιθανώς πιο ισχυροί και σε μεγάλο βαθμό καλύτερα αμειβόμενοι από εκείνους οποιασδήποτε πολυεθνικής επιχείρησης του ανταγωνιστικού τομέα της οικονομίας. Ο πρόεδρός της, "Ζεπ" Μπλάτερ, του οποίου η αποζημίωση παραμένει "κρατικό απόρρητο", φαίνεται ότι βγάζει κοντά στα τέσσερα εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο» (10).
Οι έξι κατηγορούμενοι θα καταλήξουν να παραδεχθούν, μεσούσης της ακροαματικής διαδικασίας, πως, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας που προηγήθηκε της πτώχευσης της ISL, κατέβαλαν γύρω στα 96,2 εκατομμύρια ευρώ σε δωροδοκίες, μέσω ενός λογαριασμού της τράπεζας LGT του Λιχτενστάιν, μικροσκοπικού φορολογικού παραδείσου, φωλιασμένου στην καρδιά της παλιάς Ευρώπης. Το ελαφρυντικό τους είναι ότι την εποχή των γεγονότων η ελβετική νομοθεσία δεν απαγόρευε τις προμήθειες. Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, οι παλαιοί διευθύνοντες της ISL και οι «εταίροι» τους της FIFA να κριθούν υπεύθυνοι αλλά... όχι ένοχοι.
Και ο... ανιψιός
Ο Μπλάτερ, που διαδέχθηκε τον Χάβελανζ, το 1998, γαντζώνεται στο πόστο του και διαπραγματεύεται στο εξής με... τον ανιψιό του, Φίλιπ Μπλάτερ, πρόεδρο της εταιρείας Infront Sports & Media AG, κάτοχο των τηλεοπτικών δικαιωμάτων της FIFA, η οποία εδρεύει στο καντόνι Τσουκ, κατά το παράδειγμα της πρώην ISL και πολυάριθμων πολυεθνικών.
Πριν αναλάβει επικεφαλής, το 2006, του ομίλου που ιδρύθηκε από τον μακαρίτη Ρομπέρ Λουί Ντρεϊφούς, βαθύπλουτο επιχειρηματία και ιδιοκτήτη της Μαρσέιγ, ο Φίλιπ Μπλάτερ εργαζόταν για λογαριασμό της McKinsey, της διάσημης εταιρείας συμβούλων. «Από το 2000 έως το 2006, η McKinsey χρέωσε στη FIFA περισσότερα από 7 εκατομμύρια δολάρια σε αμοιβές, ως αμοιβή της τιτάνιας εργασίας που παρείχε ο Φίλιπ Μπλάτερ ως σύμβουλος πολυτελείας, προκειμένου να βοηθήσει τη Διεθνή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία να οργανωθεί» (11).
Με ή χωρίς την ISL, το μάννα της μικρής οθόνης συνεχίζει να πέφτει στην εν Ζυρίχη έδρα της FIFA. Το 2009, ο Γιόζεφ Μπλάτερ έλαβε από τα χέρια του γενναιόδωρου ανιψιού του 487 εκατ. ευρώ ως δικαιώματα μετάδοσης, εκ των οποίων τα 469 εκατομμύρια για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, ήτοι το 60% των εσόδων της διεθνούς ομοσπονδίας (12).
Στον κόσμο της FIFA, οι χειρότερες αποκλίσεις από τους νόμους εξηγούνται από τον τρόπο ανάδειξης του προέδρου, από τον οποίο εξαρτάται η διαδικασία λήψης αποφάσεων του οργανισμού. Ανεξάρτητα από τον πληθυσμό του, κάθε κράτος διαθέτει μία ψήφο -κάτι που οδηγεί σε υπερεκπροσώπηση αραιοκατοικημένων περιφερειών και φτωχών χωρών. Και ευνοεί την ενδημική διαφθορά στην οποία είναι βυθισμένη η FIFA εδώ και δεκαετίες.
Με διακόσια επτά μέλη, η Ομοσπονδία συγκεντρώνει περισσότερους εκπροσώπους και από τον ΟΗΕ, γεγονός που ανοίγει την όρεξη των υποψηφίων χωρίς υποστηρικτές: «Η FIFA έχει κάτι από έναν καλύτερο κόσμο: τα μικρά ευρωπαϊκά πριγκιπάτα και τα μικροσκοπικά νησιά έχουν το ίδιο βάρος με τις μεγάλες ομοσπονδίες», σχολιάζει σκανταλιάρικα ο Πατρίκ Μεντελεβίτς, ατζέντης παικτών και ειδικός των «ποδοσφαιρικών μπίζνες».
Ακόμη και ορισμένοι κάτοχοι υπεύθυνων θέσεων βρίσκουν πως ο Γιόζεφ Μπλάτερ και οι έμπιστοί του κλωτσάνε κάπως μακριά την μπάλα. «Ο τρόπος λειτουργίας της FIFA δεν είναι πρέπων», επικρίνει σοβαρά ο Ζαν-Πιέρ Καρακιγιό, διευθυντής του Κέντρου Αθλητικού Δικαίου και Οικονομίας και στενός συνεργάτης των διοικητικών αρχών της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
Ο βοηθός του Γιόζεφ
Σύμβουλος της ομοσπονδίας του Τρινιντάντ και Τομπάγκο, ο Τζακ Ουόρνερ ενσαρκώνει σαν καρικατούρα το σύστημα.
Ο τρομερός πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Συνομοσπονδίας της Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής (CONCACAF) είναι ο κυριότερος βοηθός του Γιόζεφ Μπλάτερ. Για έναν πολύ προφανή λόγο: τα νησιά της Καραϊβικής είναι τόσο πολλά, ώστε, παρά τον λιγοστό πληθυσμό τους, η CONCACAF εξασφαλίζει τρεις έδρες στην Εκτελεστική Επιτροπή. 
Διαθέτοντας προσωπική περιουσία που εκτιμάται ανάμεσα στα 15 και τα 30 εκατομμύρια ευρώ, ο Ουόρνερ εξαργυρώνει την υποστήριξή του σε υψηλή τιμή. Το 1999, η FIFA παραιτείται από μια οφειλή περίπου 9,5 εκατ. ευρώ της CONCACAF. Και, όταν το 2002, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Πολ «Τσετ» Γκριν ζητά από τη μητρική ομοσπονδία ένα μικρό «σπρώξιμο» για τη χρηματοδότηση ενός «Κέντρου για την Ανάπτυξη του Ποδοσφαίρου Τζακ-Οστιν-Ουόρνερ», μια επιταγή 161.439 δολαρίων (121.000 ευρώ) καταφθάνει μεμιάς στα χέρια του με προέλευση τη Ζυρίχη. Εναν χρόνο αργότερα, ο δημοσιογράφος Αντριου Τζένινγκς μεταβαίνει επί τόπου και, αντί για γήπεδο ποδοσφαίρου, ανακαλύπτει «άλογα που βόσκουν στους θάμνους, κοντά στο κουφάρι ενός φορτηγού διανομής μπίρας» (13).
Εξπέρ στην ανταπόδοση των χατιριών, ο Ουόρνερ στοιχίζεται πίσω από τον πρόεδρό του κάθε φορά που δέχεται επίθεση. Οι εκλογές του Μπλάτερ, το 1998 και το 2002, στιγματίζονται από παρατυπίες; Ο Ουόρνερ επιδεικνύει απαράμιλλη αλληλεγγύη προς αυτόν και απαιτεί παραδειγματικές κυρώσεις εναντίον των διαμαρτυρόμενων. Ο αντιπρόεδρος της Αφρικανικής Ποδοσφαιρικής Συνομοσπονδίας (CAF), Φαρά Αντό, θα υποστεί τις συνέπειες από τη δυσαρέσκεια των υποστηρικτών του Μπλάτερ. Το 1988, η κλίκα τού είχε προσφέρει 75.000 ευρώ ως αντάλλαγμα της ψήφου του.
Ο Αντό επιβεβαίωσε πως δεκαοκτώ αφρικανοί αξιωματούχοι είχαν πουλήσει την ψήφο τους, όμως, μπροστά στην ανικανότητά του να τεκμηριώσει τις κατηγορίες, η πειθαρχική επιτροπή της FIFA τον έθεσε σε διαθεσιμότητα για δύο χρόνια. Οσο για τις εσωτερικές έρευνες σχετικά με τις αμφισβητούμενες αυτές εκλογές, όλες αρχειοθετήθηκαν χωρίς να δοθεί συνέχεια.
Ελάχιστα επιρρεπής σε εναλλαγή διαθέσεων, ο Μπλάτερ είναι πιθανόν να κατέλθει ως υποψήφιος για μια τέταρτη θητεία, το 2011. «Δεν έχω ολοκληρώσει την αποστολή μου», εξήγησε χαμογελώντας κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στην έδρα της FIFA (14). Μένει να νικήσει τον δηλωμένο αντίπαλό του, τον πρόεδρο της Ασιατικής Ποδοσφαιρικής Συνομοσπονδίας (AFC), Μοχάμεντ Μπεν Χαμάν. «Τώρα που νιώθει πως έρχεται η ώρα του, ο Μπεν Χαμάν στρέφεται εναντίον του αφεντικού του», σχολιάζει καυστικά ο Πατρίκ Μεντελεβίτς. Οπως ο Ουόρνερ, ο Μπεν Χαμάν υπήρξε ένας άνευ όρων υποστηρικτής του Μπλάτερ. Κάτι τέτοιο δεν εμποδίζει αυτόν τον τόσο κοντινό στον εμίρη του Κατάρ παράγοντα να συνηγορήσει ξαφνικά υπέρ του περιορισμού σε δύο των θητειών του προέδρου της FIFA. Διότι, επιπλέον, ο υπ' αριθμόν ένα της FIFA «απασχολείται με τα πάντα εκτός από το ποδόσφαιρο», επιχειρηματολογεί ο Μπεν Χαμάν (15).
Σύμφωνα με τον Πατρίκ Μεντελεβίτς όμως, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως «ο διάδοχος του Μπλάτερ θα δεσμεύεται από τον κώδικα συμπεριφοράς της μεγάλης οικογένειας του ποδοσφαίρου: θα καθαρίσει γύρω-γύρω, αλλά δεν θα αλλάξει ριζικά το σύστημα».
(1) «Le Figaro», Παρίσι, 11 Ιουνίου 2009.
(2) Adidas, Coca Cola, Emirates, Hyundai, Sony, Visa.
(3) Οικονομική έκθεση της FIFA, Ζυρίχη, 2009.
(4) Διαβάστε λόγου χάρη: Ronan David, Fabien Lebrun και Patrick Vassort, «Footafric, coupe du monde, capitalisme et neocolonialisme» («Αφρο-ποδόσφαιρο: Παγκόσμιο Κύπελλο, καπιταλισμός και νεοαποικιοκρατία»), L'Echappee, Μοντρέιγ, 2010.
(5) Andrew Jennings, «Carton rouge! Les dessous troublants de la FIFA», Presses de la Cite, Paris, 2006 («Κόκκινη κάρτα! Τα ενοχλητικά απόκρυφα της FIFA», γαλλική μετάφραση του Foul! The Secret World of FIFA: Bribes, Vote-rigging and Ticket Scandals, Harper Collins, 2006).
(6) Ο.π.
(7) Paul Dietschy, «Histoire du football» («Ιστορία του ποδοσφαίρου»), Librairie academique Perrin, Παρίσι, 2010.
(8) «Le Monde», 13 Μαρτίου 2008.
(9) Ο.π.
(10) Jerome Jessel και Patrick Mendelevitch, «La face cachee du foot business» («Η κρυμμένη όψη των ποδοσφαιρικών μπίζνες»), Flammarion, Παρίσι, 2007.
(11) «Bakchich» hebdo, Paris, 10 avril 2010.
(12) Οικονομική έκθεση της FIFA για το 2009, ό.π.
(13) Carton rouge!, ό.π.
(14) Πρακτορείο ειδήσεων Agence France Presse, 18 Φεβρουαρίου 2010.
(15) Carton rouge!, ό.π.
Διαβάστε το αφιέρωμα «Πολιτική και Ποδόσφαιρο», από τα αρχεία της Le Monde diplomatique στο Διαδίκτυο.
http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?rubrique111
* Δημοσιογράφος.
*Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris-ΙΙΙ Sorbonne Nouvelle.
πηγή:Ελευθεροτυπία
Συγκεκριμένα με την ευγενική της χορηγία της SIRONA Siemens που εμπορεύεται σχετικό με την οδοντιατρική εξοπλισμό, τυπώθηκαν αφίσες για εκδρομές στη Μύκονο και πληρώθηκαν τα έξοδα ενός πάρτι στην Θεσσαλονίκη τον περασμένο Μάιο.
Οι απαντήσεις του καπετάνιου ήταν ξεκάθαρες: Με αφετηρία τον Πειραιά και προορισμό τη Γάζα, η Σφενδόνη μετέφερε γιατρούς, δημοσιογράφους, μηχανικούς, πρώην διπλωμάτες και μέλη αποστολών ανθρωπιστικής βοήθειας. Σε απόσταση 70-80 μιλίων από τις κοντινότερες ακτές, βρισκόταν νομίμως σε διεθνή χωρικά ύδατα. Γι’ αυτό ακριβώς και δεν είχε σκοπό να σταματήσει, παρά τις ισραηλινές απειλές ότι ο καπετάνιος είναι υπεύθυνος για τη ζωή των επιβατών και την τύχη του πλοίου.Αντίστοιχες συνομιλίες είχαν διεξαχθεί και με τους υπόλοιπους κυβερνήτες του Στόλου της Ελευθερίας. Αφού τελείωσαν, για τις επόμενες τέσσερις ώρες, η σιγή ασυρμάτου ήταν εκκωφαντική. Σταδιακά, οι επιβάτες της Σφενδόνης αποσύρθηκαν στο σαλόνι του πλοίου για να κοιμηθούν. Μόνο τρεις-τέσσερις άνθρωποι μείναμε ξύπνιοι στη γέφυρα, να παρακολουθούμε στο ραντάρ τα ισραηλινά πλοία. Με κυκλωτικές κινήσεις, προσέγγιζαν αργά τα σκάφη της αποστολής· σε απόσταση τριών μιλίων, η ταχύτητά τους αυξήθηκε. Τα φώτα του πλοίου έσβησαν και οι επιβάτες ειδοποιήθηκαν να ξυπνήσουν και να φορέσουν τα σωσίβιά τους. Πολλοί ανέβηκαν αμέσως στο κατάστρωμα, όπου είχαν προσυμφωνήσει να συγκεντρωθούν και, σχηματίζοντας αλυσίδες, να εμποδίσουν όσο μπορούσαν την κατάληψη της γέφυρας. Άοπλοι μπροστά σε ένα στρατό, που θεωρείται από τους ισχυρότερους του πλανήτη, ο μόνος τρόπος ν’ αντιδράσουμε ήταν η παθητική αντίσταση: να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους καθυστερήσουμε, δηλώνοντας ξεκάθαρα τη διαφωνία μας με τις ενέργειές τους.
Στις 03:50, σε απόσταση ενός μιλίου, οι περισσότερες από τις κουκίδες στο ραντάρ άρχισαν να «διασπώνται». Αυτό που νομίζαμε πως ήταν ένα πλοίο, τελικά ήταν πολλά μικρότερα σκάφη που κινούνταν προς το μέρος μας επιθετικά. Τρέχοντας έξω από τη γέφυρα, είδαμε τα πρώτα zodiac να προσεγγίζουν το Mavi Marmara. Λίγο πιο πίσω, άλλα φουσκωτά, γεμάτα ένοπλους στρατιώτες με καλυμμένα πρόσωπα, έφταναν ταυτόχρονα στο πλοίο μας και στο Challenger 1. Τα μέλη του πληρώματος είδαν πως ήταν χρησιμότερο οι αλυσίδες να σχηματιστούν στο κάτω επίπεδο του καραβιού, στην κουπαστή δεξιά και αριστερά του σαλονιού, ώστε να μην ανέβουν οι στρατιώτες στο πλοίο. Οι επιβάτες έτρεξαν κάτω. Οι δημοσιογράφοι μείναμε δίπλα στο καπετάνιο κι ετοιμαστήκαμε να καταγράψουμε τις σκηνές που θα ακολουθούσαν. Πρώτα, ακούσαμε τις κραυγές των στρατιωτών και πυροβολισμούς όσο ανέβαιναν στη Σφενδόνη. Έπειτα τις φωνές των επιβατών που ειδοποιούσαν πως οι κομάντο ανέβαιναν από τα πλάγια και από την πλώρη του καραβιού.
Λίγες στιγμές αργότερα, ο πρώτος από αυτούς εισέβαλε στη γέφυρα. «Όλοι έξω» φώναξε και διέταξε τον καπετάνιο και τον υποπλοίαρχο, ο οποίος κρατούσε το τιμόνι, να ξεκινήσουν το καράβι, που είχε σβήσει τις μηχανές του όταν ξεκίνησε οι επίθεση. Στις σκηνές έντασης που ακολούθησαν, η ψυχραιμία των μελών της αποστολής ήταν εντυπωσιακή. Στο μικρό χώρο της γέφυρας, οι στρατιώτες πυροβολούσαν με πλαστικά σφαιρίδια γεμάτα χρώμα, χτυπούσαν με τέιζερ και γρονθοκοπούσαν οποιονδήποτε έβρισκαν μπροστά τους και αρνιόταν να τους υπακούσει. Ο καπετάνιος και ο υποπλοίαρχος, παρά τα βίαια χτυπήματα που δέχονταν, αρνούνταν να τους παραχωρήσουν τον έλεγχο του πλοίου. Το πρώτο δακρυγόνο έπεσε για να απομακρύνει τόσο τους δημοσιογράφους, όσο και όποιους επιβάτες είχαν μπει στο στενό δωμάτιο για να προστατεύσουν τα μέλη του πληρώματος.
Χτυπημένοι από τα σφαιρίδια και θέλοντας να πάρουμε ανάσα, κάποιοι από εμάς βγήκαμε έξω. Τότε αντιληφθήκαμε τον πρώτο επιβάτη που ήταν πεσμένος κάτω, με τρεις στρατιώτες από πάνω του να τον χτυπούν. Συνειδητοποιήσαμε πως η βία τους δεν θα είχε όριο –άλλωστε πάνω στις στολές τους ήταν ευδιάκριτα και αληθινά πυρά, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιήσουν. Στη γέφυρα, η μάχη συνεχιζόταν. Με κρότου-λάμψης και απανωτά χτυπήματα, οι στρατιώτες προσπαθούσαν ακόμη να αποκτήσουν τον έλεγχο του πλοίου. Στην άλλη πλευρά της γέφυρας, άλλοι στρατιώτες έσπρωχναν και γρονθοκοπούσαν τους επιβάτες που προσπαθούσαν να κάνουν νέες αλυσίδες και να τους απωθήσουν. Όσα μέλη της αποστολής παρακολουθούσαν από στενή απόσταση, τους φώναζαν απεγνωσμένα να σταματήσουν να χτυπούν.
Ο επικεφαλής των ισραηλινών στρατιωτών βγήκε από τη γέφυρα και άρχισε να φωνάζει ότι, αν υπακούσουμε, δεν θα πάθουμε κακό. Το κακό, όμως, είχε ήδη γίνει σε πολλούς επιβάτες. Μια νεαρή κοπέλα τον πλησίασε και άρχισε να του εξηγεί με πάθος και ασύλληπτη για τη στιγμή ευγένεια πως εμείς δεν θέλαμε καμιά σχέση με το Ισραήλ. Είμαστε εκεί για τα παιδιά της Γάζας, που πεθαίνουν εξαιτίας της πολιτικής του. Όση ώρα μιλούσε, το κόκκινο σημάδι από το λέιζερ του όπλου ενός άλλου στρατιώτη βρισκόταν σταθερά στο μέτωπό της. Βλέποντας ότι καταγράφονται οι σκηνές, ο επικεφαλής απείλησε ότι θα με ρίξει στη θάλασσα. Σιγά σιγά, οι Ισραηλινοί επικρατούσαν.
Όπως μάθαμε εκ των υστέρων, είχαν επιχειρήσει μόνοι τους να βάλουν μπροστά το πλοίο, κατεβαίνοντας στο μηχανοστάσιο, και είχαν κάψει τη μία γεννήτριά του. Με το φόβο ότι θα καταστρέψουν όλα τα συστήματα του καραβιού, το πλήρωμα αναγκάστηκε τελικά να υποχωρήσει. Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να σώσω το υλικό της βιντεοκάμερας και παραμέρισα για να κρύψω την κάρτα της επάνω μου. Όταν ξανασήκωσα το βλέμμα, αρκετοί επιβάτες φορούσαν ήδη πλαστικές χειροπέδες.
Οι στρατιώτες ξεκίνησαν να κατάσχουν όποια βιντεοκάμερα, φωτογραφική μηχανή και κινητό έβρισκαν μπροστά τους. Οι διαμαρτυρίες των δέκα δημοσιογράφων της Σφενδόνης ότι αυτό αντίκειται στην ελευθερία του Τύπου, έπεσαν φυσικά στο κενό. Μας ανάγκασαν να καθίσουμε στις πλαστικές καρέκλες του καταστρώματος και έβγαλαν τις δικές τους κάμερες, καταγράφοντας κάθε μας κίνηση. Είχε αρχίσει να χαράζει.
Κατερίνα Κιτίδη πηγη www.tvxs.gr
18 μήνες μετά και ενω υπάρχουν δεκάδες αυτόπτες μαρτυρες που είδαν τους Σαραλιώτη-Κορκονέα να δολοφονούν τον 16χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο η δικαιοσύνη δείχνει να σερνεται για μια ακόμα φορά από δικηγόρους-δικαστές σαν τον Κούγια που επι μήνες καθυστερεί με δικηγορίστικα τρικ την εκδοση απόφασης για να πετύχει την αποφυλάκιση τους.
Καλωσορίζουμε τους πρώτους ακτιβιστές από την Ελλάδα που επέβαιναν στα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας και επέστρεψαν σήμερα το πρωί. Οι μαρτυρίες τους για την προκλητική πειρατεία των ισραηλινών κομμάντο καθώς και για την ωμή βία που δέχτηκαν από τους σιωνιστές κατά τη σύλληψη και κράτησή τους είναι συγκλονιστικές. Μετά από αυτές τις μαρτυρίες γίνεται ακόμη πιο επιτακτικό το αίτημά μας για άμεση απελευθέρωση όλων των αιχμαλώτων και την επιστροφή των σκαφών του Στόλου της Ελευθερίας.
