Οι απαντήσεις του καπετάνιου ήταν ξεκάθαρες: Με αφετηρία τον Πειραιά και προορισμό τη Γάζα, η Σφενδόνη μετέφερε γιατρούς, δημοσιογράφους, μηχανικούς, πρώην διπλωμάτες και μέλη αποστολών ανθρωπιστικής βοήθειας. Σε απόσταση 70-80 μιλίων από τις κοντινότερες ακτές, βρισκόταν νομίμως σε διεθνή χωρικά ύδατα. Γι’ αυτό ακριβώς και δεν είχε σκοπό να σταματήσει, παρά τις ισραηλινές απειλές ότι ο καπετάνιος είναι υπεύθυνος για τη ζωή των επιβατών και την τύχη του πλοίου.Αντίστοιχες συνομιλίες είχαν διεξαχθεί και με τους υπόλοιπους κυβερνήτες του Στόλου της Ελευθερίας. Αφού τελείωσαν, για τις επόμενες τέσσερις ώρες, η σιγή ασυρμάτου ήταν εκκωφαντική. Σταδιακά, οι επιβάτες της Σφενδόνης αποσύρθηκαν στο σαλόνι του πλοίου για να κοιμηθούν. Μόνο τρεις-τέσσερις άνθρωποι μείναμε ξύπνιοι στη γέφυρα, να παρακολουθούμε στο ραντάρ τα ισραηλινά πλοία. Με κυκλωτικές κινήσεις, προσέγγιζαν αργά τα σκάφη της αποστολής· σε απόσταση τριών μιλίων, η ταχύτητά τους αυξήθηκε. Τα φώτα του πλοίου έσβησαν και οι επιβάτες ειδοποιήθηκαν να ξυπνήσουν και να φορέσουν τα σωσίβιά τους. Πολλοί ανέβηκαν αμέσως στο κατάστρωμα, όπου είχαν προσυμφωνήσει να συγκεντρωθούν και, σχηματίζοντας αλυσίδες, να εμποδίσουν όσο μπορούσαν την κατάληψη της γέφυρας. Άοπλοι μπροστά σε ένα στρατό, που θεωρείται από τους ισχυρότερους του πλανήτη, ο μόνος τρόπος ν’ αντιδράσουμε ήταν η παθητική αντίσταση: να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους καθυστερήσουμε, δηλώνοντας ξεκάθαρα τη διαφωνία μας με τις ενέργειές τους.
Στις 03:50, σε απόσταση ενός μιλίου, οι περισσότερες από τις κουκίδες στο ραντάρ άρχισαν να «διασπώνται». Αυτό που νομίζαμε πως ήταν ένα πλοίο, τελικά ήταν πολλά μικρότερα σκάφη που κινούνταν προς το μέρος μας επιθετικά. Τρέχοντας έξω από τη γέφυρα, είδαμε τα πρώτα zodiac να προσεγγίζουν το Mavi Marmara. Λίγο πιο πίσω, άλλα φουσκωτά, γεμάτα ένοπλους στρατιώτες με καλυμμένα πρόσωπα, έφταναν ταυτόχρονα στο πλοίο μας και στο Challenger 1. Τα μέλη του πληρώματος είδαν πως ήταν χρησιμότερο οι αλυσίδες να σχηματιστούν στο κάτω επίπεδο του καραβιού, στην κουπαστή δεξιά και αριστερά του σαλονιού, ώστε να μην ανέβουν οι στρατιώτες στο πλοίο. Οι επιβάτες έτρεξαν κάτω. Οι δημοσιογράφοι μείναμε δίπλα στο καπετάνιο κι ετοιμαστήκαμε να καταγράψουμε τις σκηνές που θα ακολουθούσαν. Πρώτα, ακούσαμε τις κραυγές των στρατιωτών και πυροβολισμούς όσο ανέβαιναν στη Σφενδόνη. Έπειτα τις φωνές των επιβατών που ειδοποιούσαν πως οι κομάντο ανέβαιναν από τα πλάγια και από την πλώρη του καραβιού.
Λίγες στιγμές αργότερα, ο πρώτος από αυτούς εισέβαλε στη γέφυρα. «Όλοι έξω» φώναξε και διέταξε τον καπετάνιο και τον υποπλοίαρχο, ο οποίος κρατούσε το τιμόνι, να ξεκινήσουν το καράβι, που είχε σβήσει τις μηχανές του όταν ξεκίνησε οι επίθεση. Στις σκηνές έντασης που ακολούθησαν, η ψυχραιμία των μελών της αποστολής ήταν εντυπωσιακή. Στο μικρό χώρο της γέφυρας, οι στρατιώτες πυροβολούσαν με πλαστικά σφαιρίδια γεμάτα χρώμα, χτυπούσαν με τέιζερ και γρονθοκοπούσαν οποιονδήποτε έβρισκαν μπροστά τους και αρνιόταν να τους υπακούσει. Ο καπετάνιος και ο υποπλοίαρχος, παρά τα βίαια χτυπήματα που δέχονταν, αρνούνταν να τους παραχωρήσουν τον έλεγχο του πλοίου. Το πρώτο δακρυγόνο έπεσε για να απομακρύνει τόσο τους δημοσιογράφους, όσο και όποιους επιβάτες είχαν μπει στο στενό δωμάτιο για να προστατεύσουν τα μέλη του πληρώματος.
Χτυπημένοι από τα σφαιρίδια και θέλοντας να πάρουμε ανάσα, κάποιοι από εμάς βγήκαμε έξω. Τότε αντιληφθήκαμε τον πρώτο επιβάτη που ήταν πεσμένος κάτω, με τρεις στρατιώτες από πάνω του να τον χτυπούν. Συνειδητοποιήσαμε πως η βία τους δεν θα είχε όριο –άλλωστε πάνω στις στολές τους ήταν ευδιάκριτα και αληθινά πυρά, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιήσουν. Στη γέφυρα, η μάχη συνεχιζόταν. Με κρότου-λάμψης και απανωτά χτυπήματα, οι στρατιώτες προσπαθούσαν ακόμη να αποκτήσουν τον έλεγχο του πλοίου. Στην άλλη πλευρά της γέφυρας, άλλοι στρατιώτες έσπρωχναν και γρονθοκοπούσαν τους επιβάτες που προσπαθούσαν να κάνουν νέες αλυσίδες και να τους απωθήσουν. Όσα μέλη της αποστολής παρακολουθούσαν από στενή απόσταση, τους φώναζαν απεγνωσμένα να σταματήσουν να χτυπούν.
Ο επικεφαλής των ισραηλινών στρατιωτών βγήκε από τη γέφυρα και άρχισε να φωνάζει ότι, αν υπακούσουμε, δεν θα πάθουμε κακό. Το κακό, όμως, είχε ήδη γίνει σε πολλούς επιβάτες. Μια νεαρή κοπέλα τον πλησίασε και άρχισε να του εξηγεί με πάθος και ασύλληπτη για τη στιγμή ευγένεια πως εμείς δεν θέλαμε καμιά σχέση με το Ισραήλ. Είμαστε εκεί για τα παιδιά της Γάζας, που πεθαίνουν εξαιτίας της πολιτικής του. Όση ώρα μιλούσε, το κόκκινο σημάδι από το λέιζερ του όπλου ενός άλλου στρατιώτη βρισκόταν σταθερά στο μέτωπό της. Βλέποντας ότι καταγράφονται οι σκηνές, ο επικεφαλής απείλησε ότι θα με ρίξει στη θάλασσα. Σιγά σιγά, οι Ισραηλινοί επικρατούσαν.
Όπως μάθαμε εκ των υστέρων, είχαν επιχειρήσει μόνοι τους να βάλουν μπροστά το πλοίο, κατεβαίνοντας στο μηχανοστάσιο, και είχαν κάψει τη μία γεννήτριά του. Με το φόβο ότι θα καταστρέψουν όλα τα συστήματα του καραβιού, το πλήρωμα αναγκάστηκε τελικά να υποχωρήσει. Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να σώσω το υλικό της βιντεοκάμερας και παραμέρισα για να κρύψω την κάρτα της επάνω μου. Όταν ξανασήκωσα το βλέμμα, αρκετοί επιβάτες φορούσαν ήδη πλαστικές χειροπέδες.
Οι στρατιώτες ξεκίνησαν να κατάσχουν όποια βιντεοκάμερα, φωτογραφική μηχανή και κινητό έβρισκαν μπροστά τους. Οι διαμαρτυρίες των δέκα δημοσιογράφων της Σφενδόνης ότι αυτό αντίκειται στην ελευθερία του Τύπου, έπεσαν φυσικά στο κενό. Μας ανάγκασαν να καθίσουμε στις πλαστικές καρέκλες του καταστρώματος και έβγαλαν τις δικές τους κάμερες, καταγράφοντας κάθε μας κίνηση. Είχε αρχίσει να χαράζει.
Κατερίνα Κιτίδη πηγη www.tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου