Ένας χρόνος λεηλασίας

του Γιάννη Ελαφρού


Αξέχαστο θα μείνει το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου, από το μακρινό Καστελόριζο, με το οποίο ανακοίνωνε την προσφυγή στο μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ, μιλώντας για μια νέα Οδύσσεια του ελληνικού λαού. Βεβαίως, στη σύχρονη Οδύσσεια, κατά Γιώργο, την Ιθάκη την έχουν ήδη κουρσέψει οι «μνηστήρες», είτε πρόκειται για τους τραπεζίτες (στους οποίους πήγαν με τη μορφή ενισχύσεων και εγγυήσεων τα 108 από τα 110 δισ. του δανείου της τρόικας) είτε για τους μεγαλοεπιχειρηματίες (που είδαν να μειώνεται το 2010 η φορολογία των κερδών τους στο 20% από 24%).

Η Οδύσσεια του Γιώργου πιο πολύ μοιάζει με αμερικανικό κόμικ, όπου ο άτυχος ήρωας (στην περίπτωσή μας ο ελληνικός λαός) έχει αλλεπάλληλα και ασταμάτητα ατυχήματα… Η πολιτική του Μνημονίου εξελίσσεται σε ανεξέλεγκτη περιδίνηση, όπου η εργαζόμενη κοινωνία βυθίζεται ολοένα και πιο κάτω. Κι όμως, δεν πρόκειται για λάθος. Η πολιτική αυτή είναι μια συνειδητή επιλογή των αστικών δυνάμεων για να ξεπεράσουν την ιστορικών διαστάσεων κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Όσο πιο βαθιά είναι η κρίση, τόσο πιο βαθιά θέλουν να θάψουν τα εργατικά δικαιώματα.

Στις 31 Αυγούστου του 2009, σαράντα μέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Οκτώβρη, ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο γνωστός –από τις παρομοιώσεις του Γεώργιου Παπαδόπουλου– «γιατρός» Ντομινίκ Στρος Καν, έλεγε σε συνέντευξή του στην Καθημερινή, ότι η Ελλάδα πρέπει να θέσει στόχο για «χαμηλότερο κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος και υψηλότερο ποσοστό απασχόλησης». Μάλιστα, πρότεινε και τον τρόπο, οριοθετώντας και την αντίδραση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλά και την κυβέρνηση που θα ήταν πιο κατάλληλη για κάτι τέτοιο: «Πιθανώς με την υποστήριξη μιας τριμερούς συμφωνίας μεταξύ εργοδοτών, συνδικαλιστικών ενώσεων και δημοσίου τομέα». Εμείς στο Πριν λέγαμε από τις 6 Σεπτέμβρη του 2009 ότι το χρίσμα του κεφαλαίου πήγε στο ΠΑΣΟΚ, για να κάνει την πιο βρόμικη δουλειά των τελευταίων δεκαετιών. Το Γενάρη του 2011, ο ίδιος ο Στρος Καν αποκάλυψε ότι από τα τέλη του 2009, ο νεοεκλεγμένος πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου είχε ξεκινήσει επαφές με το ΔΝΤ για ένα πιθανό πρόγραμμα «διάσωσης», παρότι ορκιζόταν για το αντίθετο…

Ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει ένα από τα πιο σκληρά, αν όχι το σκληρότερο, πρόγραμμα αστικής απάντησης στην κρίση του συστήματος. Κορωνίδα αυτού του προγράμματος είναι το Μνημόνιο (1,2,3,4) και τα υπόλοιπα που έρχονται. Αλλά παρόμοιες επιθέσεις αντιμετωπίζουν όλοι οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Ποιος θα περίμενε για παράδειγμα ότι στην Γερμανία 7,3 εκατομμύρια άτομα εργάζονται για λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα! Η συγκεκριμένη κατηγορία έχει αυξηθεί κατά 1,6 εκατ. από το 2003… Το πρόβλημα λοιπόν είναι ο καπιταλισμός και όχι απλά το Μνημόνιο. Το οποίο μπορεί να ανατραπεί μόνο από αντικαπιταλιστική σκοπιά.

πηγή: prin.gr