''EΞΩ ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ''

Η παραπάνω φράση δεν είναι ούτε καινούρια ούτε πρωτάκουστη. Υποστηρίζεται εδω και πολλά χρόνια από υπουργούς, μεγαλοδημοσιογράφους, καθηγητές αλλά και από κομμάτια του ίδιου του φοιτητικού σώματος. Μετά όμως από την ψήφιση του νόμο 4009 τον περασμένο Αύγουστο το συγκεκριμένο θέμα παίρνει άλλες διαστάσεις.

Είναι η πρώτη φορά, μετά από την χούντα, που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλλει τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργεί ο φοιτητικός σύλλογος. Από την ύπαρξη παρατάξεων και συλλογικών διαδικασιών εντός του φοιτητικού συλλόγου μέχρι και τον τρόπο με τον οποίο θα γίνονται οι φοιτητικές εκλογές (ενιαία ψηφοδέλτια).

Με αφορμή λοιπόν το συγκεκριμένο νόμο αλλά και τις κινητοποιήσεις που ξέσπασαν τον προηγούμενο Σεπτέμβρη έχει ανοίξει μία κουβέντα τόσο στα αμφιθέατρα των γενικών συνελεύσεων όσο και στη συνέχεια στις διάφορες συζητήσεις στους διαδρόμους της σχολής. Τι είναι ο φοιτητικός σύλλογος; Χρειάζεται να υπάρχει; Και αν ναι γιατί να υπάρχουν παρατάξεις; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που ακούγονται όλο και πιο συχνά στις συζητήσεις που γίνονται στη σχολή και το παρών κείμενο θα προσπαθήσει να απαντήσει.

Φοιτητικός Σύλλογος και φοιτητικός συνδικαλισμός:

Η ύπαρξη των φοιτητικών συλλόγων και γενικά η δυνατότητα των φοιτητών να συνδικαλίζονται συνδέεται ιστορικά με τους αγώνες για δημόσια και δωρεάν παιδεία, για μια παιδεία για τις ανάγκες μας και όχι της αγοράς και του κεφαλαίου. Από την δεκαετία του '60 κιόλας οι αγώνες των φοιτητών από το πιο ειδικό (για δωρεάν συγγράμματα, για δημιουργία εστιών και για δωρεάν σίτιση) μέχρι τους συνολικότερους αγώνες ενάντια στη κυρίαρχη πολιτική του κεφαλαίου έγινε μέσα από τα συλλογικά τους όργανα και διαδικασίες. Ένας αγώνας που συνεχίζεται και σήμερα που τα κεκτημένα δεκαετιών, στην εποχή της κρίσης και του μνημονίου, αρχίζουν να μοιάζουν με πολυτέλειες.

Η προσπάθεια λοιπόν που συντελείται για την απαξίωση και διάλυση του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος πάει χέρι-χέρι με την διάλυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστήμιου. Οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν όργανα και διαδικασίες (γενικές συνελεύσεις-το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων, διοικητικά συμβούλια, φοιτητικές εκλογές). Κάθε φοιτητής έχει χρέος να συμμετέχει στις διαδικασίες του συλλόγου και να παίρνει ενεργό ρόλο στα ζητήματα που τον αφορούν και να μην αφήνει κάποιους άλλους να αποφασίζουν για αυτόν χωρίς αυτόν.

Ο όρος φοιτητικός συνδικαλισμός έχει ταυτιστεί τα τελευταία χρόνια με κάτι αρνητικό και παρωχημένο. Κάτι που το ακούμε καθημερινά τόσο απο τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση όσο και από διάφορους μεγαλοκαθηγητές. Κατά την δική μας αντίληψη το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί ένα στείρο εκπαιδευτήριο αλλά ένα χώρο κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού. Επομένως για εμάς ο φοιτητικός συνδικαλισμός είναι ο προβληματισμός και η συζήτηση με τους συναδέλφους μας, η ανάγκη να γίνει η πολιτική κτήμα του καθενός και όχι να αναθέτουμε την μοίρα μας σε άλλους, οι αγώνες για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας, από τα συγγράμματα και την σίτιση μέχρι το εργασιακό μας μέλλον και την δυνατότητα να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Για αυτόν το λόγο θεωρούμε ότι ο συνδικαλισμός είναι κάτι που αφορά το σύνολο των φοιτητών και όχι μία μικρή ελίτ.

Φοιτητικές παρατάξεις και ο ρόλος τους μέσα στο πανεπιστήμιο:

Η ύπαρξη των φοιτητικών παρατάξεων βασίζεται σε γενικές γραμμές στην διαφορετικότητα των απαντήσεων που δίνει η κάθε μία στα παραπάνω ζητήματα. Όσον αφορά τις καθεστωτικές παρατάξεις ΠΑΣΠ και ΔΑΠ ο ρόλος τους είναι να εκτονώνουν και κυρίως να απαξιώνουν το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα προβάλλοντας την λογική της εκπροσώπησης και του ατομικού δρόμου κρατώντας τους φοιτητές έξω από τις συλλογικές διαδικασίες( δεν είναι τυχαία η στάση τους απέναντι στις γενικές συνελεύσεις). Μεταφέρουν το δίπολο του δικομματισμού μέσα στα πανεπιστήμια εξυπηρετώντας τις μικροπολιτικές και κομματικές τους επιδιώξεις και περνάνε κομμάτια του νομοσχεδίου μέσα από τις τμηματικές συνελεύσεις. Απέναντι λοιπόν στην εκπροσώπηση και τον ατομισμό εμείς προβάλλουμε τον συλλογικό δρόμο και την ανυπακοή στην κυρίαρχη ιδεολογία και πρακτική. Ένα σχήμα είναι πραγματικά ανεξάρτητο όταν είναι σε θέση να αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία.

Στην εποχή που ο λαός χτυπιέται με τον πιο βάναυσο τρόπο, που το Δημόσιο και Δωρεάν δημοκρατικό πανεπιστήμιο αμφισβητείται πιο πολύ από ποτέ, που τα εργασιακά δικαιώματα καταργούνται, οι φοιτητικοί σύλλογοι και ο φοιτητικός συνδικαλισμός είναι τα μέσα πάλης μας.Οι γενικές συνελεύσεις και οι αγωνιστικές αποφάσεις του Σεπτέμβρη κατέστησαν τον νόμο ανενεργό, τον μοναδικό στην εποχή του ΔΝΤ. Στους αγώνες που ανοίγονται καθημερινά, τόσο μέσα στη σχολή όσο και συνολικά στην κοινωνία, να βαδίσουμε μαζί με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους στο πλάι του αγωνιζόμενου λαού τα μονοπάτια της ανατροπής της σύγχρονης χούντας συγκυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.